Υπάρχει η μία άποψη που λέει «βαθμοί να ‘ναι κι όπως να ‘ναι». Και πράγματι, γι’ αυτόν τον ΠΑΟΚ που βλέπουμε έως τώρα και ιδιαίτερα μετά την ήττα της πρώτης αγωνιστικής από τον ΠΑΣ Γιάννινα στην Τούμπα, οι βαθμοί ήταν απαραίτητοι στην Τρίπολη. Έστω και με… μισό μηδέν, σαν αυτό που πήρε με το πέναλτι του Βιεϊρίνια.
Υπάρχει και η άλλη άποψη. Εκείνη που λέει πως μια ομάδα προβληματική μέσα στο γήπεδο, που ζητάει αυτό το «μισό – μηδέν» δεν θα το βρίσκει πάντα. Θα έρχεται πολλές φορές το «μηδέν – μισό». Όπως ακριβώς συνέβη στην πρεμιέρα του ΠΑΟΚ.
Και ο ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα προβληματική. Που το καλοκαίρι το άφησε να περάσει δίχως τις μεταγραφές εκείνες που θα του ανέβαζαν το επίπεδο. Ποδοσφαιριστές οι οποίοι θα έρχονταν και θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά έμειναν ευσεβείς πόθοι. Ο Τζιοβίνκο. Ο Κλάεσον. Παίκτες που δεδομένα θα έφερναν κάτι διαφορετικό, δεν ήρθαν ποτέ στον ΠΑΟΚ. Πλασαρίστηκαν ως οι μεγάλοι στόχοι, αλλά τα χρήματα ήταν πολλά και στον δικέφαλο δεν ήταν διατεθειμένοι να τα δώσουν.
Αποτέλεσμα; Ο ΠΑΟΚ να ζει τη «μέρα της μαρμότας». Όλα να γυρίζουν γύρω από τους ίδιους εδώ και χρόνια ανθρώπους. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από πέρσι, από πρόπερσι, από το 2018.
Πρωταγωνιστής χθες ο Πασχαλάκης, ο ίδιος άνθρωπος που πριν από μερικούς μήνες αποτελούσε «persona non grata» για τον οργανισμό του ΠΑΟΚ. Τώρα είναι και πάλι εκείνος που ο δικέφαλος στηρίζει πολλές από τις ελπίδες του, μιας και συνολικά αδυνατεί να κρατήσει ομάδες σαν τον Αστέρα Τρίπολης μακριά από την εστία του.
Πρωταγωνιστής του καλοκαιριού ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Ο ΠΑΟΚ δεν έκανε φανταχτερές μεταγραφές και άφησε τον Ρουμάνο προπονητή να λειτουργήσει ως «κυματοθραύστης» όλη της γκρίνιας που μέρα με τη μέρα συσσωρευόταν πάνω από τον οργανισμό της ομάδας. Με μια πίεση στις πλάτες του που είναι άγνωστο αν μπορεί να την αντέξει. Σαν όλοι να τα περιμένουν όλα από εκείνον. Όπως ακριβώς συνέβαινε και πριν τρία χρόνια.
Πρωταγωνιστής αύριο – μεθαύριο ο Βιεϊρίνια, που τον Γενάρη θα κλείσει τα 36 του χρόνια. Ο Μπίσεσβαρ στα 34 του. Ο Κρέσπο που θα γίνει 35. Ο Βαρέλα που κλείνει τα 34 σε δύο μήνες. Ή ο Τσούμπα Άκπομ που έφυγε πέρσι τον Αύγουστο άρον – άρον για να καλυφθεί η οικονομική χασούρα και γύρισε φέτος ξανά άρον – άρον για να καλυφθεί το κενό του τραυματία Νέλσον Ολιβέιρα.
Θα μπορούσε ο τίτλος για τον ΠΑΟΚ να είναι «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν». Αλλά εδώ φαίνεται πως δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Έχουν μείνει όλα τα ίδια, σε μια ομάδα που χρόνο με τον χρόνο γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη ηλικιακά, χάνει τα κίνητρά της, τη φρεσκάδα της, το πάθος της.
