Κανείς δεν έχει συμβόλαιο με τη νίκη ή την ήττα. Κανείς δεν σου εξασφαλίζει ότι εάν είσαι καλός θα νικήσεις. Ούτε σε καταδικάζει ότι θα χάσεις, εάν δεν είσαι αποδοτικός. Ειδικά στο ποδόσφαιρο τα δόγματα είναι για να μην ισχύουν, πολλώ δε μάλλον μέσα σε ένα 90λεπτο. Κάτι που το είδαμε και στο παιχνίδι του Ολυμπιακού με τη Λουντογκόρετς.
Ένα παιχνίδι γεμάτο ιδιαίτερες καταστάσεις. Με τον Ολυμπιακό να είναι κακός, ασύνδετος, με λάθος αποστάσεις και με παίκτες να μην έχουν την απόδοση που θα ήθελε ο Μαρτίνς στο πρώτο ημίχρονο. Ένα 45λεπτο στο οποίο δεν πήγαν καλά τα περισσότερα από όσα ειχε προγραμματίσει ο Μαρτίνς. Με τον άξονα να ταλαιπωρείται και να ταλαιπωρεί και την άμυνα και τον Τζολάκη. Αλλά ο Ολυμπιακός άντεξε.
Η είσοδος του Εμβιλά διόρθωσε πολλά, αλλά το γκολ του Ντεσπόντοφ έκανε ροντέο το παιχνίδι. Και σε αυτό το ροντέο, ο Ολυμπιακός έπρεπε να έχει νικήσει. Μπορούσε να έχει νικήσει, δημιούργησε τις συνθήκες για να ανατρέψει τον σκορ. Ισοφάρισε, αλλά τελικά έμεινε στην ισοπαλία. Και πηγαίνει τώρα στο Ράζγκραντ για έναν τελικό που δεν έχει γυρισμό.
Αυτή είναι λίγο πολύ η ιστορία του αγώνα. Με πρωταγωνιστές ένθεν κι ένθεν. Με τον Αγκιμπού Καμαρά να είναι ο ήρωας της στιγμής για τον Ολυμπιακό, τον Τζολάκη να έχει μεγάλες επεμβάσεις και τους Ντεσπόντοφ, Σωτηρίου να είναι οι πρωταγωνιστές για τους Βούλγαρους.
Αλλά ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ένας και αυτός δεν είναι άλλος από τον διαιτητή της αναμέτρησης και τον πρώτο βοηθό του. Έχω ιδία άποψη για τις φάσεις. Έγιναν μπροστά μου, στον αγωνιστικό χώρο.
Ας πούμε ότι η φάση του Ελ Αραμπί είναι δύσκολη (που δεν είναι. Είναι καθαρό φάουλ). Η αγκωνιά του Βερντόν στον Χασάν είναι πέναλτι και κίτρινη κάρτα. Τελεία. Η εγκληματική καρατιά στον Καμαρά είναι ο ορισμός της κόκκινης κάρτας.
