Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση που έλεγε κι ο Μάο από την Κίνα η οποία εμφάνισε… 35 κρούσματα μετά από δύο μήνες και μια πόλη μπήκε σε καραντίνα.
Μεγάλη αναταραχή με την πανδημία αλλά καθόλου υπέροχη κατάσταση στην πατρίδα μας. Όλα είναι πλέον στο κόκκινο, και δεν μιλάμε μόνο για κρούσματα, νοσοκομεία και θανάτους.
Μιλάμε για τη στρατηγική διαχείρισης της κρίσης, για τις αντοχές του πολιτικού συστήματος και των επιστημόνων, για την ψυχολογική κατάσταση των πολιτών που επί ένα χρόνο έχουν κάνει τιτάνια προσπάθεια να αντέξουν.
Όμως, η κατάσταση δεν εξελίσσεται καθόλου καλά και κανείς πλέον δεν ξέρει ποιες θα είναι οι εξελίξεις των επόμενων ημερών.
Ορθώς η κυβέρνηση αλλάζει ρότα και σπεύδει να διαφοροποιήσει το μοντέλο διαχείρισης ποντάροντας στα εκατομμύρια self-test, στην «αποκάλυψη» κρυφών κρουσμάτων που μπορούν να απομονωθούν καθώς και στην αυτοπροστασία.
Ωστόσο, πρέπει να πούμε και ορισμένες αλήθειες που πονάνε. Πρέπει να μιλήσουμε για καταστάσεις που δεν βοηθούν, που ακυρώνουν την μεγάλη προσπάθεια που έγινε επί ένα χρόνο.
Που, αν θέλετε, ακυρώνουν και εμβληματικά πρόσωπα της κρίσης τα οποία αγάπησε κι εμπιστεύτηκε ο κόσμος.
Κι εξαρχής να δικαιολογήσουμε το γεγονός ότι ορισμένα λάθη έγιναν επειδή η πανδημία είναι ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο.
Ότι η εξέλιξή της ξεπερνά τους πάντες, πολιτικούς, πολίτες κι επιστήμονες.
Ότι τέτοια λάθη και κακές νοοτροπίες γίνονται και σε άλλες χώρες, πιο οργανωμένες, πιο ισχυρές, πιο οικονομικά εύρωστες.
Οι 5 αλήθειες
Αλήθεια πρώτη: Η κυβέρνηση τον τελευταίο καιρό καλλιέργησε προσδοκίες για τον τερματισμό της υγειονομικής κρίσης. Δεν έπρεπε να το κάνει αφού γνώριζε ότι η πανδημία είναι ένα φαινόμενο που εξελίσσεται δυναμικά.
Από το καλοκαίρι που άνοιξαν τα πάντα και τελικά τον Σεπτέμβριο αυξήθηκαν τα κρούσματα, μέχρι το πρόσφατο γεγονός με το λιανεμπόριο που έκανε τους εμπόρους να βγουν από τα ρούχα τους.
Και από τα σχολεία που άνοιξαν με… ανοικτά παράθυρα και κουβέρτες, μέχρι τις επικοινωνιακές πομφόλυγες για τον τουρισμό που θα «απογειωθεί» όταν ακόμη δεν ξέρουμε καλά – καλά αν θα έχουν εμβολιαστεί οι εργαζόμενοι στον κλάδο.
Πώς θα ανοίξεις σε ένα μήνα τις τουριστικές επιχειρήσεις, τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα μαγαζιά; Με ανεμβολίαστους εργαζόμενους;
Αλήθεια δεύτερη: Υπάρχει σοβαρό επικοινωνιακό πρόβλημα. Οι εποχές που όλοι άκουγαν τον Χαρδαλιά, τον Τσιόδρα, άντε και τον πρωθυπουργό είναι παρελθόν.
Πλέον μιλάμε πολλοί, λένε διαφορετικά, μπερδεύουν και τρομάζουν τον κόσμο, του δημιουργούν αίσθημα ανασφάλειας. Ο Τσιόδρας, κακώς σιωπά, έπρεπε αυτές τις κρίσιμες ώρες να αναλάβει ξανά την επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσης ώστε να μην μπερδευόμαστε με τους τηλεαστέρες λοιμωξιολόγους.
Και δεν είναι δυνατόν καθημερινά οι πολίτες να βομβαρδίζονται από διφορούμενες πολλές φορές πληροφορίες από διαφορετικά κέντρα.
Δεν είναι δυνατόν, πέραν της κυβερνητικής εκπροσώπου, να βγαίνουν διάφοροι υπουργοί ή βουλευτές και να παίζουν το ρόλο του επιστήμονα ή του… μάντη.
Κάπου χάθηκε η καθαρή γραμμή ως προς τη διαχείριση της κρίσης. Κάπου χάθηκε η εμπιστοσύνη στην ενημέρωση των 6 το απόγευμα, κάπου μπερδεύτηκαν οι φωνές και πλέον ακούγονται ένα απίθανο βουητό από το οποίο δεν βγαίνει άκρη. 
Αλήθεια τρίτη: Υπάρχει πρόβλημα μεταξύ πολιτικών κι επιστημόνων. Οι συνεδριάσεις διεξάγονται σε κλίμα εντάσεων και διαφωνιών. Το πολιτικό κόστος συγκρούεται με τα επιστημονικά (ή και προσωπικά γιατί όχι;) δεδομένα.
Ακόμη και η ίδια η αδυναμία διαχείρισης ενός πρωτοφανούς και συνεχώς εξελισσόμενου γεγονότος προκαλεί νεύρα. Η συνεδρίαση της Παρασκευής και όσα έγιναν εκεί, οι αποφάσεις που λήφθηκαν και οι εισηγήσεις που έγιναν και δεν υλοποιήθηκαν, οι διαρροές που γίνονται και τελικά δεν ισχύουν, δείχνουν ότι υπάρχει πρόβλημα το οποίο πρέπει να λυθεί.
Και δυστυχώς εδώ ισχύει το πονάει κεφάλι, κόβεις κεφάλι, διότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ζωές.
Αλήθεια τέταρτη: Σε μια τέτοια πρωτοφανή κρίση πρέπει να έχεις και σοβαρή αντιπολίτευση. Που να επισημαίνει μεν τα λάθη, αλλά να μην χαίρεται γι’ αυτά.
Που θα κάνει σοβαρές και υλοποιήσιμες προτάσεις και δεν θα σέρνεται πίσω από τις γκάφες της κυβέρνησης και θα περιμένει τη λογική του «ώριμου φρούτου» που κάποια στιγμή θα πέσει.
Μια σοβαρή αντιπολίτευση που θα βάζει πλάτη όταν πρέπει και θα συμμαζεύει την κυβέρνηση εκεί που πρέπει, αλλά δεν θα την τραβούν από το μανίκι οι λαϊκιστές, οι ψεκασμένοι, οι δολοφόνοι χαρακτήρων, οι χαιρέκακοι.
Αλήθεια πέμπτη: Ο κόσμος, οι υπεύθυνοι πολίτες. Ναι, υπάρχει κούραση, απογοήτευση, φόβος για το μέλλον. Ομως, αυτά δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να δικαιολογούν τα πάρτι των 1.000 ατόμων, τις επιθέσεις κατά αστυνομικών που κάνουν συστάσεις, τις κηδείες των 500 ατόμων χωρίς μάσκες, τις χιλιάδες των… εκδρομέων του Σαββάτου σε πάρκα και πλατείες, ο ένας πάνω στον άλλον, την χαλάρωση και των πιο στοιχειωδών μέτρων αυτοπροστασίας όπως οι αποστάσεις, οι μάσκες, τα γάντια, η απολύμανση.
Μπορούν να γραφτούν πολλά για όσα γίνονται τώρα με τον κοροναϊό. Ένα, όμως, πρέπει να είναι κατανοητό σε όλους:
Στον πόλεμο είμαστε όλοι μαζί για να νικήσουμε. Ούτε ριψάσπιδες χρειαζόμαστε, ούτε Εφιάλτες, ούτε όμως και τζάμπα μάγκες.
Στρατιώτες χρειαζόμαστε που θα υπακούν τις εντολές, αλλά και στρατηγούς που θα έχουν σχέδιο.
