Είναι, άραγε, τόσο τραγικό ένας άνθρωπος να θέλει να αλλάξει την εικόνα

…που μια συγκεκριμένη κοινωνία θεωρεί αρμόζουσα για το φύλο με το οποίο γεννήθηκε;

Ο Φώτης Σεργουλόπουλος γράφει για τη LIFO

ΤI ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ να γυρίζουμε το βλέμμα ή, στη χειρότερη περίπτωση, να γυρίζουμε το κεφάλι προς κάποιον ο οποίος είναι ντυμένος «περίεργα»; Γιατί κάποιος που έχει ντυθεί ή συμπεριφέρεται έξω από αυτό που έχουμε συνηθίσει προκαλεί σχόλια και πολλές φορές τη χλεύη;

Γιατί κάποιος ή κάποια που η εικόνα του δεν συνάδει με τις νόρμες που έχουμε ορίσει ως κοινωνία για τον άντρα ή τη γυναίκα είναι αποτρόπαιος και σε πολλούς δημιουργεί θυμό;

Είναι, άραγε, τόσο τραγικό ένας άνθρωπος να θέλει να αλλάξει την εικόνα που μια συγκεκριμένη κοινωνία θεωρεί αρμόζουσα για το φύλο με το οποίο γεννήθηκε; Πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη να αλλάξει κάποιος το κοινωνικό του φύλο και πόσο γρήγορα μπορεί αυτό να γίνει;

Μήπως πρέπει να γίνουν επαναστάσεις που θα μπορέσουν να αλλάξουν συθέμελα τη νοοτροπία μιας κοινωνίας, ώστε να ακολουθήσει και η αλλαγή στη συμπεριφορά της απέναντι στα μέλη της;

Στη Γαλλία της Αναγέννησης οι άνδρες φορούσαν περούκες, παπούτσια με τακούνια και μεγάλες αγκράφες, πούδραραν τα πρόσωπά τους και έβαφαν τα χείλη τους, φορούσαν δαντέλες και ρούχα φτιαγμένα από περίτεχνα υφάσματα. Το ανδρικό πρότυπο μιας συγκεκριμένης κάστας είχε άλλες προδιαγραφές.

Αν τότε χρειάστηκε να καεί ολόκληρη Βαστίλη για να αναγεννηθεί ένας ελπιδοφόρος κόσμος, επαναστατώντας εναντίον όχι μόνο της νοοτροπίας μιας κοινωνικής τάξης αλλά και όσων πρέσβευε κοινωνικο-οικονομικά, είναι αντίστοιχα πραγματικοί επαναστάτες όσοι στη σημερινή εποχή πάνε κόντρα στα «πρέπει» της κοινωνικής ένδυσης;

Αν ναι, τότε τα κίνητρα αυτής της προσωπικής τους επανάστασης πηγάζουν από την πραγματική ανάγκη για τη δική τους αναγέννηση και δεν είναι απλώς και μόνο μια επανάσταση κόντρα σε ένα συντηρητικό αξεσουάρ όπως ο «Αλέξης Τσίπρας sans cravate», παίρνοντας μυρωδιά από τους Γάλλους επαναστάτες sans culotte της Παρισινής Κομμούνας.

Η επανάσταση μέσα σου

Τελικά, ο άνθρωπος γεννιέται επαναστάτης. Η Βαστίλη θα καεί πολύ νωρίς και δεν υπάρχει περίπτωση αυτό να μη συμβεί, διότι η ανάγκη του ανθρώπου να αυτοπροσδιοριστεί, να τοποθετήσει τον εαυτό του στη θέση που θέλει απέναντι στους άλλους, είναι τόσο μεγάλη, που δεν θα διστάσει να πατήσει το κουμπί, να μηδενίσει το κοντέρ και να ξεκινήσει το παιχνίδι που εκείνος θέλει.

Αν προσπαθήσουμε να θυμηθούμε πότε καταλάβαμε το φύλο μας, θα δυσκολευτούμε να βρούμε την ακριβή στιγμή, γιατί αυτό συμβαίνει από την αρχή. Ένα τρανς άτομο που γεννιέται με συγκεκριμένο βιολογικό φύλο, στην ηλικία που θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται τους γύρω του και τον εαυτό του με τα αθώα μάτια της παιδικής του ψυχής, πολύ εύκολα θα αυτοπροσδιοριστεί και θα δηλώσει το φύλο που νιώθει ότι είναι, αδιαφορώντας για το σώμα του, που σιγά σιγά αρχίζει να το ανακαλύπτει.

Θα ξεκινήσει να μιμείται τη συμπεριφορά και τις κοινωνικές συνήθειες που βλέπει να έχει το φύλο που θέλει να είναι, στο παιχνίδι του θα εμπεριέχει πράγματα και αξεσουάρ που χρησιμοποιεί το φύλο-πρότυπο που πιστεύει ότι είναι.

Η αντίδραση των υπολοίπων είναι αυτή που θα αρχίσει να φέρνει το μπέρδεμα. «Τα αγοράκια δεν παίζουν με κούκλες. Τα αγοράκια δεν βάφονται. Τα αγοράκια δεν φοράνε τα τακούνια της μαμάς». Η απάντηση, λοιπόν, αυτού του παιδιού είναι πιο απλή απ’ όσο φανταζόμαστε: «Αφού είναι έτσι, λοιπόν, είμαι κοριτσάκι».

Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η ταυτότητα ή η έκφραση φύλου δεν έχει να κάνει με τον σεξουαλικό προσανατολισμό, αφού έτσι κι αλλιώς αυτόν θα τον αντιληφθεί κάθε άτομο με την έκφραση της συναισθηματικής ή της σεξουαλικής έλξης. Εν έτει 2020 όλοι συμφωνούμε ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι ανεξάρτητος από το φύλο κάθε ανθρώπου και ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει οποιονδήποτε σεξουαλικό προσανατολισμό.

Ποιος είναι, λοιπόν, ο λόγος που θα ορίσουμε τη σεξουαλική συμπεριφορά ή θα απαγορεύσουμε την ελευθερία στον σεξουαλικό προσανατολισμό σε τρανς άτομο; Γι’ αυτό και η ταύτιση των ομοφυλόφιλων με τους τρανς είναι παντελώς άτοπη.